Categorieën
Uncategorized

Buikpijn

Vandaag is het moederdag. Ik heb mijn moeder een mooie brief geschreven en deze aan haar voorgelezen om haar te bedanken en haar te laten weten hoe blij ik met haar ben dat ze mijn moeder is. Ik moest huilen bij het voorlezen van de brief. Het raakte me nog meer toen ik het ging uitspreken. Ze wordt dit jaar 75 en daar zal ik niet bij zijn. Dan ben ik op wereldreis.

Met mijn ouders gaat het fysiek niet geweldig, ze hebben beiden hartproblemen en worden op dit moment gemonitord door het ziekenhuis. Ze zijn bang dat we elkaar niet meer terugzien als ik op 1 juli vertrek. En dat voel ik ook.

Aan de ene kant is dat een goed gevoel. Als we ons normale leven lijden en elkaar bellen en zien dan is het ‘gewoon’. Nu ik wegga voor drie jaar merken we opnieuw hoeveel we van elkaar houden. En dat is een diep gevoel. Alleen al door dit weer naar elkaar uit te spreken verdiept onze relatie zich verder.


Een paar weken geleden ging ik met mijn tante Anja uit lunchen. Ze houdt, net als ik, niet zo van verjaardagen en een standaard praatje. Maar gaat meer voor diepgang. Dus we hebben heerlijk op een terrasje aan het water gezeten en over het leven gepraat. Voor haar had ik een foto van vroeger en een brief gemaakt waarin ik mijn waardering uitspreek over hoe ze onder andere mijn ouders door de jaren heen heeft gesteund. Ook bij haar emotie en dankbaarheid.


Vorige week ging ik op bezoek bij de moeder van Mark. Even alleen bij haar zijn. Ze is 85 jaar oud. Bij haar had ik ook die gedachte ‘misschien is het wel een van de laatste keren dat ik je zie’. Mark maakt zich daar geen zorgen over. Of zoals ze zelf met een lach zegt ‘mij moeten ze doodknuppelen’.


Vandaag gingen we op bezoek bij Ina en Harm. Zij zijn mijn ex-schoonouders van heeel lang geleden. Ina zit al jaren in een rolstoel en we hebben zo af en toe contact. Ze verwachtte niet mij nog te zien, want daar zou ik wel geen tijd voor hebben. Dus vandaag maakte ik tijd en ging ik er samen met Mark naar toe. Ze fluisterde in mijn oor terwijl ze me stevig vasthield ‘ik hoop je over drie jaar weer te zien’.

Het is een periode van afscheid nemen. Vaak worden dingen pas gezegd op een begrafenis in de vorm van een verhaal over de overledene. Ik neem er nu de tijd om dat bij leven en welzijn te doen. Tegelijkertijd tel ik de dagen af tot ik uitvaar. Nog zes weken werken en nog zeven weken voor vertrek.