Voor mijn vertrek op wereldreis was ik ruim op tijd bij mijn tandarts.
Behalve zijn zorgen over de staat van mijn gebit, maakte hij zich ook ernstige zorgen over mijn plannen.
Hij is Italiaan moet je weten. En zijn Engels was luid en duidelijk:
Are you going to leave your husband? Why? Why? And you have a son! How old is your son? He is 18 years old. You cannot leave your son!
Ik voelde me steeds meer bezwaard, terwijl ik hem stralend probeerde te blijven aankijken met mijn wereldreisplannen voor de geest.
Toen schakelde hij over op de röntgenfoto’s; you have 4 potential vulcano’s in your mouth. We need to make sure that you are not going te get in trouble on the ocean, with pain that’s killing you.
Nu neem ik adviezen van dokters en tandartsen best serieus, dus de afspraak voor de eerste renovatie werkzaamheden aan mijn gebit stonden al snel in de agenda.
Toen ik thuis weer een beetje bijgekomen was van de schok besloot ik voor een second opinion te gaan naar mijn oude tandarts, waar ik toch ruim 10 jaar client ben geweest.
Met zijn altijd vriendelijke en charmante lach hoorde hij mijn verhalen aan en maakte nieuwe rontgen foto’s. Die ik niet durfde op te vragen bij mijn huidige tandarts… Hij vergeleek de foto’s en gaf aan dat hij zich wel kon voorstellen dat mijn nieuwe tandarts alles op alles wilde zetten om mij pijnvrij van mijn wereldreis te laten genieten. En dat hij me adviseerde er niets aan te doen, omdat het al jaren stabiel is en er goed uitzag.
Gerustgesteld ging ik naar huis. Inmiddels is het vertrek van mijn wereldreis een jaar opgeschoven omdat ik drie jaar ga varen ipv twee jaar. In de tussentijd ging ik twee keer per jaar naar de mondhygieniste en wanneer zij vroeg ‘zal ik de controle ook maar gelijk even doen, dan hoef je niet naar de tandarts’ dan zei ik meteen ja.
Bij de afgelopen controle adviseerde ze mij toch nog even naar de tandarts te gaan en nieuwe foto’s te laten maken. Waarop ik dus vandaag opnieuw bij mijn Italiaanse tandarts in de behandelkamer terecht kwam.
Hij herinnerde zich mij meteen en ik bracht hem op de hoogte van de second opinion en mijn vertrek 1 juli aanstaande. Hij probeerde me nog te overreden niet te gaan en een Lasagna voor me te maken. Terwijl ik bleef glimlachen en antwoord gaf op zijn advies op verschillende soorten antibiotica mee te nemen (ik heb zes verschillende soorten aan boord) en niet alleen pijnstillers, maar ook pijnstillers met injectie (die heb ik, plus morfine, plus advies van de radio medische dienst via de satelliettelefoon als het nodig is), voelde ik steeds meer spanning in mijn lichaam komen.
Met een licht ongerust gevoel liep ik de deur weer uit. Dan toch maar even contact zoeken met iemand die gezondheid op een andere manier benadert. Ze liet me een schema zien van de connectie van de tanden en kiezen met de organen.
Tja wat kan ik doen. Op mijn reis een paar keer een tandarts bezoeken? Hopen dat de stabiliteit van de afgelopen jaren in mijn gebit blijft. Erop vertrouwen dat het zelfhelend vermogen toeneemt, doordat ik straks meer en meer in verbinding ben met mezelf?
Adem in, adem uit…